Σε μία χώρα που οι συνταξιούχοι τείνουν να γίνουν περισσότεροι από τους εργαζόμενους, οι άνθρωποι αρνούνται να σκεφτούν το ενδεχόμενο να μην υπάρχουν αύριο χρήματα για να πληρωθούν οι απόμαχοι της ζωής. Η άρνηση του προβλήματος δεν σημαίνει ότι αυτό εξαφανίστηκε με κάποιο τρόπο. Ούτε και το συνεχές κούρεμα των συντάξεων είναι λύση. Όπως πάει όμως το πράγμα η κατάληξη θα είναι οδυνηρή για όλους και θα φέρει χειρότερες εξελίξεις από αυτές που φοβόμαστε.
Το είπε ο πρώην ταμίας του ΠΑΣΟΚ και νυν διοικητής του ΙΚΑ Ροβέρτος Σπυρόπουλος κι ας έσπευσαν στη συνέχεια να μιλήσουν από την κυβέρνηση για προσωπικές απόψεις. Ασφαλώς και ήταν οι δικές του απόψεις και όχι οι απόψεις οι δικές μας ή οι δικές σας. Με τη διαφορά ότι αυτός που είχε αυτές τις απόψεις διοικεί το ΙΚΑ. Άρα, ο λόγος του έχει βαρύνουσα σημασία.
Τι είπε; Συνέδεσε τις παροχές που θα πρέπει να δικαιούται ο ασφαλισμένος με τα ένσημα που έχει. Δηλαδή με τα χρήματα που έχει πληρώσει στο ταμείο του. Μπορούμε να φανταστούμε τη σκηνή που κάποιος φτάνει στο νοσοκομείο και το τμήμα κίνησης ψάχνει να βρει αν έχει πολλά ή λίγα ένσημα και τι ακριβώς ισχύει για την περίπτωσή του; Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάτι άλλο θα ήθελε να πει ο άνθρωπος, αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να περιμένει από τους συνανθρώπους του...
Η ουσία είναι ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πρόβλημα. Κι αυτό έχει να κάνει με τα αποτελέσματα του PSI, τις αρνητικές συνέπειες της ύφεσης πάνω στα έσοδα τους από τις ασφαλιστικές εισφορές, τη «μαύρη» εργασία, την πολιτική παροχών που ασκήσανε στο παρελθόν τα ταμεία και με το μεγάλο πρόβλημα της υπογεννητικότητας, το οποίο και δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό.
Ρωτάμε, λοιπόν, αν έχετε ακούσει τα τελευταία χρόνια να γίνεται μία σοβαρή συζήτηση για το πως θα μπορέσουν να ζήσουν οι συνταξιούχοι του μέλλοντος. Δεν έχετε ακούσει και δεν φταίτε εσείς γι’ αυτό. Τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε ως κοινωνία στα σοβαρά με το πρόβλημα ήταν τότε που όλος ο «προοδευτικός κόσμος» κατέβηκε μαζικά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για τις προτάσεις Γιαννίτση.
Η ουσία είναι ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι δύσκολα θα γευτούν τους καρπούς του κόπου τους. Όχι μόνο θα έχουν πληρώσει με τις εισφορές τους τις συντάξεις των προηγούμενων, αλλά θα βιώσουν και μία πρωτοφανή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μιας και αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής. Στην πράξη θα πληρώσουν ακριβό τίμημα για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις των ημερών μας, πολλές από τις οποίες έγιναν και με τη βούλα της τρόικας!
Στο μεταξύ, δεν τολμάει κανείς να ξεκινήσει τη συζήτηση, φοβούμενος ότι αυτή θα έχει πολιτικό κόστος. Τι να πει, δηλαδή, στον κόσμο; Την αλήθεια; Θα τον φάει το μαύρο - εκλογικό σκοτάδι. Κι η αλήθεια στο θέμα των συντάξεων είναι το γνωστό και σε άλλες περιπτώσεις «κάθε πέρυσι και καλύτερα».
Από την άλλη είναι να απορεί κανείς πως είναι δυνατόν να ζούνε άνθρωποι με χαμηλότερες συντάξεις σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Η απάντηση είναι εύκολη! Δεν μιλάμε για το ίδιο κόστος ζωής. Κι εδώ ακριβώς υπάρχει πεδίο δράσης για όσους θα ήθελαν να ασχοληθούν λίγο περισσότερο με τη βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων, εφόσον δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ασχοληθούν με το μεγαλύτερο και πιο δύσκολο θέμα των μελλοντικών εξελίξεων στην ασφαλιστική αγορά.
Το έχουμε πει και άλλοτε. Αν το ένα θέμα είναι οι μισθοί και οι συντάξεις, το άλλο είναι εκείνο των τιμών. Από τη στιγμή που δεν τρόμαξαν οι τιμές από την παρουσία του κ. Γιακουμάτου, για να αρχίσουν να πέφτουν στο πάτωμα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους για να διευκολύνουμε τη ζωή όσων ανθρώπων δεν μπορούν να πληρώσουν ακριβότερα τα διάφορα προϊόντα από όσο τα πληρώνουν αντίστοιχα οι άλλοι καταναλωτές στην Ευρώπη. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, το κράτος να αγοράζει με διεθνείς διαγωνισμούς προϊόντα και να τα διαθέτει στη συνέχεια μέσω των σούπερ μάρκετ σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Μία χαμηλή τιμή στο ρύζι ή στα μακαρόνια θα αναγκάσει και τους υπόλοιπους να πιέσουν τις τιμές τους.
Να δώσουμε αυξημένο ρόλο στο κράτος; Μα ο ρόλος του κράτους είναι να μπορεί να βοηθάει εκείνους που τον έχουν ανάγκη και όχι να είναι παραγωγός ρεύματος ή πωλητής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών. Κι αυτή τη στιγμή μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι. Ότι δεν έχει έρθει η ώρα της κρίσης, έχοντας απέναντί τους και στο ρόλο του δικαστή τον κ. Ροβέρτο Σπυρόπουλο για να τους κουνά το δάκτυλο...
----------------------------------------------------
Πηγή: capital.gr-Θανάσης Μαυρίδης
----------------------------------------------------
