Παραμονή της
γιορτής της Αγίας Σοφίας (και των θυγατέρων αυτής Αγάπης, Ελπίδας και Πίστης),
ερχόταν πάντα στη σπηλιά μας για τον εσπερινό.
Φέτος είχα ροβολήσει από νωρίς,
άναψα ένα κεράκι και έβλεπα τον κόσμο σιγά-σιγά να καταφθάνει.
Κάποια στιγμή
ακούστηκε ένας στριγκός θόρυβος σα να τρίβεται μέταλλο πάνω σε πέτρα.
Πεταχτήκαμε και είδαμε ένα αυτοκίνητο καρφωμένο στη νομαραία που παραφύλαγε τα
δεξιά του κατηφορικού τσιμεντόδρομου, τον οδηγό να βαστάει το κεφάλι του με
απόγνωση για την στραβοτιμονιά και τον παπα-Πέτρο έξω από το τσακισμένο
αυτοκίνητο να κρατάει το κεφάλι του μέσα στα αίματα.
Του έφερα μια καρέκλα,
άλλος έφερε νερό να πλύνει τα αίματα, άλλος επίδεσμο και του περιδέσανε το
τραύμα.
Ο οδηγός κοίταζε
σαν χαμένος. Ο παπάς τον φώναξε: Αλέξη, Αλέξη. Κάποια στιγμή πλησίασε ο Αλέξης.
«Συγνώμη» του είπε ο παπάς. Τα χάσαμε. Το θύμα να ζητάει συγνώμη από τον θύτη;
Τι είχε γίνει;
Μετά από τριάντα χιλιόμετρα οδήγηση, από την Αγία Πελαγία στις
Σπηλίες, φτάνοντας, ο παπάς που γνώριζε τα κατατόπια, έλυσε την ζώνη και είπε
στον Αλέξη που οδηγούσε: «Στρίψε δεξιά» εννοώντας σε δέκα μέτρα, εκείνος
έστριψε αμέσως δεξιά και το νοικιασμένο αυτοκίνητο βούτηξε στο κενό.
«Αλέξη,
συγνώμη που σε αγριοκοιτάξαμε.»
«Παπα-Πέτρο, σ’ ευχαριστούμε που μας έδωσες ένα
καλό μάθημα, για όσους αναζητούμε την πίστη στο θαύμα και παραβλέπουμε το
αληθινό θαύμα που είναι το να θέτει ο καθένας μας τις πράξεις του, τα λόγια
του, την ίδια την ζωή του στην συγνώμη του πλησίον του.
-------------------------
Ένας προσκυνητής
------------------------------
